บันทึก การเดินทาง Shangri-la,China >> 5-14/4/2014

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

ณ. ช่วงเวลานั้น .. สองมือจับแฮนด์มั่น มองตามแนวโค้ง ดันแฮนด์ซ้ายที ขวาที ไปตามทางที่รถกระบะเซอร์วิสนำขบวน .. สองข้างทาง เต็มไปด้วยเศษกรวด  เขาหินผาสีเทาขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ..  ส่วนอีกด้านของถนน คือ หุบเหวลึก ลึก มันลึกมาก จนเราไม่สามารถมองลงไปเห็นพื้นดินด้านล่างได้  .. ผมเอง ไม่ใช่คนกลัวความสูงนะครับ .. แต่ ก็นั่นละครับ กุหลาบงาม ย่อมมีหนามแหลมคม .. วิวที่เห็น นั้น สวยงามมาก จนทำให้ใจเราสั่นสะท้าน และสายตา หลงไหลไปกับวิวทิวทัศน์ทิวเขา สลับซับซ้อน และอาจเผลอลืมมองโค้ง จนอาจบานโค้ง ซึ่งร้ายแรงที่สุด คือ ตกเหวไปเลย ก็เป็นได้ ... 

[MonsterBoy]

รออยู่ครับคุณก็อฟ

[ModelClub]

 อยากอ่านๆ 

[PhaT_RaTchaDa]

ตามฝันกลับมาแล้วเหรอคุนกอฟ  รออ่านรีวิวนะครับ

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

ลมเย็น ยะเยือก ปะทะ เข้าที่ใบหน้า ถุงมือ รองเท้า และขา ยิ่งเราไต่ระดับความสูงขึ้นเท่าใด .. ก็เหมือนมีกำแพงความเย็น มาคอยกดดันต้อนรับเรา และทุกคนที่มาเยือน เสมือนหนึ่งเป็นบททดสอบ ให้เราได้ใช้ความพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะเอาใจสู้ฝ่าฟันต่อไป ...  ทุกครั้งที่ถึงจุดแวะพัก .. เราทุกคน รู้ดีครับ ว่า อีกไม่กี่ชั่วโมง เราทุกคน ที่สู้บ้าบอ ขี่รถมอเตอร์ไซค์มาไกล บ้างจาก กทม. บ้างจากอุบลฯ ขอนแก่น ..   แต่จุดมุ่งหมายของเราทุกคนนั้นเหมือนกันคือจุดหมายปลายทางนั้นใกล้เข้ามาแล้ว สิ่งนี้ มันเหมือนเป็นแรงผลักดันจิตใจ และสติ ให้คลายความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง กลายเป็นสติที่สดใส อิ่มเอม และพร้อมที่จะขี่ต่อไป ด้วยเป้าหมายเดียวกันคือ  "ขี่สองล้อถึงแชงกรีล่า"

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

ตอนนี้เหลืออีก เพียง 50 กิโลจะถึงแชงกรีล่าครับ เป็น 50 โล ที่มีแต่โค้งในภูเขาหิน .. บางช่วงก็มีการขุดทำถนน ทำให้ถนนที่เราวิ่ง แย่มากๆครับ มีหลุมบ่อ และกรวดหิน ที่พร้อมจะทำให้ล้อปัดลื่น และล้มได้ตลอดเวลา .. แต่เราก็ค่อยๆ ขี่ผ่านมันมา ใครรถอำนวยให้ลุยก็สบายหน่อย ใครรถแนวสปอร์ทก็ต้องค่อยๆหยอดกันไป .. ทุกคันยังมุ่งไปข้างหน้า จนถึงถนนลาดยาง เส้นทางยาว ๆ โค้งสวยๆกว้างๆ ที่มุ่งตรงเข้าสู่เมือง แชงกรีล่าครับ   ..   

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

ณ.เวลานั้น  ผมยืนขึ้นขี่ บนรถมัลติสตราด้าคู่กาย  สูดหายใจ รับไอเย็นอยู่ภายใต้หมวกกันน็อค  .. ใจเริ่มอิ่มเอม .. กับสิ่งที่เราเฝ้ารอมานาน ผ่านเส้นทางต่าง ๆ มากมาย ก็เพื่อมาให้ถึงที่นี่ .. มาเยี่ยมเยือน ถิ่นแดนที่แสนไกล เมืองที่หายสาปสูญในตำนาน Lost of Horizon ซัมบาลา   ตอนนั้น ผมดีใจมากครับ ที่มาถึงเสียที ได้ทำตามฝันที่ตัวเองตั้งใจไว้ตั้งแต่รู้ว่ามีทริปนี้อยู่ ก็อยากมาทันที  ไม่คิดเลยว่า อีก2ปีถัดมา จะได้มาจริงๆ ในอกมันอุ่นๆ  จักกะจี้ ดีใจ กระดี๊กระด๊า อยู่คนเดียว  มันอธิบายไม่ออกครับว่ารู้สึกแบบไหน รู้แต่ว่า มันคือ ความสุข  แน่นอน  ผมมองทอดสายตาไปสุดทาง ปลายทางนั้นคือ เมืองในฝัน ที่ผมกำลังจะขี่ไปถึงมันเพื่อให้ฝันเป็นความจริง 

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

 เรื่องราวทั้งหมด เส้นทางที่ได้ไป มันเริ่มต้นจากวันแรก ในประเทศไทย ที่หน้าบ้านกอล์ฟฟี่เองครับ วันนั้นคือวันศุกร์ ผมเตรียมรถ เตรียมจัดเอกสารการเดินทางทุกอย่างให้เพรียบพร้อม .. พร้อมกดไมล์ที่ 0 กิโลเมตร ที่หน้าบ้าน .. เพื่อเตรียมตัวเดินทางทริปครั้งสำคัญในชีวิต ..  นั่นคือ   การเดินทางไป ซัมบาลา

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

  ติดตามตอนต่อไปพรุ่งนี้นะค้าบ

[Paii]

 

[Biere]

รออ่านค้าบบบ

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

เริ่มต้นก้าวแรก ..

กลุ่มการเดินทางครั้งนี้ของเรา แบ่งเป็นหลายสายครับ  แต่จุดหมายแรกคือที่เดียวกัน นั่นคือ เชียงของ .. ซึ่งสำหรับผมเอง ผมตั้งใจจะขี่มอเตอร์ไซค์จากบ้านไปแชงกรีล่า และขี่กลับมาถึงหน้าบ้านเลยครับ  ส่วนพี่ๆบางท่าน ก็มีชิพรถไปรอก็มี บางท่านก็ขี่จากเชียงใหม่ เพราะบ้านอยู่ที่นั่นก็มี ดังนั้นจึงมีผู้ร่วมเดินทางไปด้วยกันจากกทม. ทั้งสิ้น 6 คัน เป็น 2 ล้อ 5 คัน และรถตู้ ใส่มอนสเตอร์ไป อีก 1 คัน ครับ



เราวางแผนไว้ครับ ว่า คืนวันศุกร์เราจะออกจากกทม. ไปเจอกันที่ โลตัส อยุธยา ซักประมาณ 2 ทุ่ม แล้วยิงยาว 300 โล ไปนอนพักที่ พิษณุโลกครับ .. แต่อนิจา ผมขี่เลยโลตัสครับ 555+ เลยไปไกลเกือบ 20 โล  ทำให้ตามหากันให้วุ่นเลยครับ สรุปแล้ว เราเริ่มออกเดินทาง เกือบ 3 ทุ่มได้ครับ ช้ากว่าเวลาจริงไปชั่วโมงนึง

สักพัก  ฝนครับ ..  ตกกระหน่ำมาอีก ผมพึ่งรู้ ว่าถนนสายเอเชียที่เป็นถนนหลวงสายหลักของประเทศ ขี่กลางคืน ช่วงฝนตกนี่  มันมืด และลื่นมากครับ มีบางช่วงที่ไฟไม่มีส่องสว่างด้วย แถม ถนนลื่นจนล้อหลังปัดหลายครั้ง ในใจก็คิดว่า นี่จะทดสอบเราตั้งแต่ คืนแรกเลยหรือ  ระยะทางยังอีกไกล ล้างรถมาซะใหม่ หมดครับ  เละหมดแล้ว

สุดท้าย เลยไปไม่ถึงพิษณุโลกครับ ดูระยะทางแล้วไกลเกิน ตอนนั้น 4 ทุ่มกว่าแล้ว เลยแวะนอนนครสวรรค์ดีกว่า
นอนที่โรงแรมพิมายครับ เป็นโรงแรมที่เก๊าเก่า มากๆคับ  อุปกรณ์ในห้องน้ำ พรมที่พื้น สีฝาผนัง ทุกอย่าง ชวนให้ขนแขนลุกจริงๆ เอาเป้นว่า นอนๆไป ไม่ทักดีกว่า และเราทุกคนหวังว่า พรุ่งนี้ จะตื่นขึ้นมาเจอฟ้าใส ถนนแห้ง และทำเวลาได้เต็มที่ครับ 

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

ตื่นเช้าวันถัดมา วันนี้เรายังมีระยะทางเหลืออีกกว่า 700 โลครับ  (เมื่อคืนทำระยะได้น้อย)  วันนี้ แดดสดใสครับ สมความตั้งใจ ถนนก็แห้งแล้ว เราเริ่มต้นด้วยการขี่ไปเติมน้ำมันและยิงยาวไปพิษณุโลก เพื่อไปอุตรดิตครับ



วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวมาก .. ขอเกริ่นนิดนึงว่า ตอนแรก ผมก็กังวลอยู่ ด้วยความที่ มีประกาศเตือนเรื่องพายุฤดูร้อน บริเวณตอนบนของประเทศ .. แต่เห็นอากาศร้อนขนาดนี้ ก็เบาใจ คิดว่าวันนี้ คงไม่เจอฝนแล้วแน่ๆ อิอิ



แต่อนิจจา เมื่อเราขี่มาถึง ตัวเมืองพะเยา เราตัดสิงใจไม่วิ่งเข้าตัวเมืองเชียงราย แต่จะไปทางอำเภอจุนครับ เพราะดูระยะแล้วมันสั้นกว่า  แต่แล้วสิ่งที่เรากังวลก็เป็นจริงครับ  ช่วงเวลานั้นเป็นตอนเย็น แต่ฟ้ามืดมาก ข้างหน้าเรามีเทือกเขากั้นอยู่ แต่ที่ปลายยอดเทือกเขานั้น สังเกตุได้เลยว่า เมฆหนามาก และคาดว่าจะเป็นเมฆฝนแน่นอน ..  แถมที่แย่กว่านั้นคือ ช่วงถนนตรงนี้ เราไม่รู้มาก่อนว่ามีการซ่อมถนนและขยายพื้นผิวการจราจร  พูดง่าย ๆ คือเราต้องวิ่งบนดินลูกรังครับ  และ ... ฝนกำลังจะมา

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

พวกเราจอดรถ เปลี่ยนเป็นชุดกันฝนครับ ชุดผมเอง ด้วยความที่ใส่เสื้อหนัง จึงถอดเก็บไว้กับรถตู้ แล้วใส่แต่เสื้อฝน ลงมาขี่มอเตอร์ไซค์ต่อครับ .. ซึ่งผมไม่รู้เลย ว่านี่คือความคิดที่ผิด ...

พวกเราขี่ต่อไป มุ่งหน้าสู่เมฆฝนที่กั้นขวางอยู่โดยทำใจยอมลุยฝนกันแล้ว ..  และแล้ว ฝนก็ตกครับ ..  ทางที่เป็นดินลูกรังนั้น เดิมก็แย่อยู่แล้ว นี่มาเจอน้ำฝนเข้าไปอีก เลยยิ่งลื่นเข้าไปใหญ่ บางช่วงเรากลับมาขี่บนถนนลาดยาง แต่ก็ต้องระวังมากครับ เพราะ สองข้างทางที่ขยายผิวถนนนั้น มันยังไม่ได้ถมดินครับ ระดับไหล่ทางจึงต่ำลงไปเกือบครึ่งฟุต พูดง่าย ๆ คือ ถ้าไม่มองทางให้ดี เฉลงไป ก็ล้มทันทีครับ

และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ..   แป๊ก  .. แป๊ก  แป๊ก ... แป๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ....    เอ๊ะ  ...!!!  แรก ๆ ผมก็นึกว่า ฝนเม็ดใหญ่นะครับ .. แต่มันไม่ใช่ละครับ  นี่มัน ลูกเห็บ นี่นา   ลูกเห็บคับ นี่เป็นครั้งแรกที่ขี่รถตลุยลูกเห็บจริงๆ  ..  รถทุกคันยังคงมุ่งหน้าต่อไป  ใจจริงตอนนั้น สำหรับผม บอกตรงๆ อยากจอดข้างทางคับ   แต่ๆ .. ด้วยความที่มันมีแต่ไหล่ทางที่กำลังสร้าง  เราเลยเข้าจอดไม่ได้เลยจริงๆ   แถมขี่ไปเรื่อยๆ ฝนก็ยิ่งหนักกว่าเดิม พร้อมกับ ลูกเห็บที่ตกลงมากระแทกตัว ...  เจ็บครับ  เจ็บมาก โดนหลัง โดนแขน ปัก ๆ ๆ ๆ  ห่วงรถก็ห่วงครับ เหมือนใครมาปาหินใส่รถเรา เราก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆครับ ประครองรถไม่ให้ล้มก็ยากพออยู่แล้ว ..   พอขี่ไป ดันเจอน้ำท่วมทางอีกครับ โอ้วววว...  นี่ พระเจ้าสร้างบททดสอบให้พวกเราต้องฟันฝ่า ก่อนไปตามล่าฝันหรืออย่างไร  ชิวล์หน้าของผมเป็นสีเข้มด้วยครับ ยิ่งทำให้มองทางไม่เห็นเข้าไปใหญ่ หายใจแรงๆ ก็ไม่ได้ครับ เพราะไอน้ำจะเกาะในชิวล์ทำให้มองไม่เห็นทางอีก  ตอนนั้น ต้องอดทนครับ .. ค่อยๆเปิดชิวล์นิดๆให้ลมเย็นเข้า จ้องมองไฟท้ายคันหน้าให้ดี  ลืมเรื่องลูกเห็บซะ  แล้วตั้งใจมีสมาธิกับทางข้างหน้าอย่างถึงที่สุดครับ   .. เราขี่บนเส้นทางแบบนี้ ไปประมาณ 40 กิโลเมตรได้มังครับ ถึงพ้นเมฆฝนมาได้ ...    เป็นความทรงจำที่อยากจะถ่ายทอดให้ทุกท่านได้รับทราบมากๆครับ เรื่องนี้

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

อีกสิ่งหนึ่ง ที่น่าตื่นเต้นสำหรับผม คือ .. เลขไมล์รถครับ จะครบ 999  และ 10000 พอดีเลย  อิอิ ผมก็อยากมีรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกครับ ว่า ขี่ที่ไมล์ 999 และ ความเร็ว 99 พอดี ...     แต่อนิจจา  ทำยังไงก็ไม่ได้ครับ 555+  มือนึงบิด มือนึงถ่าย ยากเหลือเกิน  ต้องเข้าเกียร์ลากรอบไว้ก่อนอีก  แถมใช้ Note3 เครื่องใหญ่มากครับ แหม่ ถ้ามีคนซ้อนก็คงดี .. แถมระยะทางก็มีจำกัด แค่ กิโลเดียวด้วย  พลาดบน พลาดล่าง ไปเรื่อย สุดท้าย ที่ไมล์ 999 ก็ไม่ได้มีเลข 99 มาครับ       ยังเหลือให้แก้ตัวอีก ที่ไมล์ 10000 พอดี  ผมก็กะจะขี่ให้ได้ 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมงพอดีด้วยนะครับ   พยามขี่ให้พอดีๆ   ระยะทางก็มีจำกัด แค่กิโลเดียวเช่นกัน 555+ กดดันสุดๆ  แต่จนแล้วจนรอด   ได้มาแค่นี้คับ (อันตรายนะครับ พอดีตอนนั้นถนนโล่งสุดยอด เลยทำครับ โปรดใช้วิจารณญานในการรับชม เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรมีผู้ใหญ่ให้คำแนะนำ)



เคยได้ยินคำโบราณว่าไว้ ว่า ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ..  และใช่ครับ  จริงๆด้วย .. รอบข้างตอนนั้นสว่างขึ้นมามากเลยครับ ต้นไม้สดชื่นเขียวขจี ถนนแฉะ ก็ค่อยๆ ขี่ไป อากาศเย็นสบายสุดๆครับ ตอนนั้นเหลือผมคนเดียวแล้ว เพราะมัวแต่ ขี่ถ่ายเลขไมล์ แหะๆ  ก็รีบถ่ายรูปฟ้าหลังฝนและขี่ตามกลุ่มไปครับ



และแล้วในที่สุด เราก็มาถึงเชียงของ ..

เราถึงที่พักเรียบร้อยครับ คือ เชียงของ ทีค การ์เด้น ..  มีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ มาถึงก่อนเราก็หลายคันครับ ตอนนี้ ต่างคนต่างยังไม่รู้จักกัน เลยต่างก็เช็ครถเซ็ทรถตัวเองกันไปก่อน 



ถึงเสียทีเจ้านกหวีด .. กับ ประตูสู่อินโดจีน





สักพัก ได้รับข่าวไม่ค่อยดี ว่ารถมอเตอร์ไซค์ของพี่ประวี ที่จะไปกับเรา เกิดสายคันเร่งขาดครับ  ทางทัวร์ที่เราใช้บริการ จึงส่งรถตู้ไปรับมาที่โรงแรมก่อน เผื่อแก้ไขได้ .. ซึ่งสุดท้ายแล้ว ทางทัวร์ก็แก้ไขสายคันเร่งขาด ของ BMW CL ได้  เก่งมากๆครับ มืออาชีพจริงๆ



รถหนักมากครับ



คืนนั้น เราขี่ไปเติมน้ำมันให้เรียบร้อย (ห่างที่พัก 3 กิโล) เพื่อตอนเช้าจะได้ไม่เสียเวลา ..อากาศ ประมาณ15 องศา หนาว ๆครับ ใครไม่ใส่เสื้อการ์ดหมวกกันน้อคไปเติมน้ำมันมีสั่น หน้าชา แน่ๆ  ...   เราทานข้าวร่วมกัน ฟังสรุปบรรยายการขับขี่และทำความรู้จักกับทีมงานที่จะพาเราไปแชงกรีล่า ..   พอสักสามทุ่มครึ่งก็ปล่อยให้เราพักผ่อน  ..เพื่อเติมพลังก่อนเริ่มการเดินทางครั้งสำคัญ ในเช้าวันรุ่งขึ้นครับ

จบคืนนี้ ด้วยภาพนี้ครับ เพื่อนร่วมเส้นทางฝัน กับอีก 11 วันข้างหน้า ที่ต้องอยู่ด้วยกัน

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

เช้านี้เราเริ่มต้นการเดินทางแต่เช้าตรู่  เหตุเพราะเมื่อข้ามไปที่จีนแล้ว เวลา จะเร็วขึ้นอีก 1 ชั่วโมงครับ เราจึงต้องทำเวลา เราขี่กันไปที่ด่านพรมแดนเชียงของ เพื่อรอทำเรื่องออกนอกประเทศ และข้ามไปประเทศลาว คือเมือง หลวงน้ำทา (ชื่อเพราะดีนะครับ)




จอดรอหน้าด่านออกนอกประเทศ แค่นั้นครับ ทางเจ้าหน้าที่ทัวร์ จัดการให้หมดเลย 



มาพร้อมกับอีกกลุ่มครับ ซึ่งพี่ๆเค้าเรียกแทนตัวเองว่า กลุ่ม สว. (สูงวัย)


m795 พร้อมลุยเต็มที่


ไดเวล ก็จอดรอข้ามอย่างกระสับกระส่าย 555



โฉมหน้าผู้ร่วมทริป วันแรกๆสดใสครับสดใส


Top Box ของ GS1200 ครับ


รอเวลา ๆ



เมื่อเอกสารทุกอย่างสมบูรณ์ เราก็เริ่มขี่ออกนอกประเทศครับ ปัจจุบันด่านนี้ ง่ายต่อการเดินทางแล้วเพราะสะพานมิตรภาพสร้างเสร็จแล้ว ขี่ข้ามได้เลยครับ ไม่เหมือนแต่ก่อนที่ต้องนำมอเตอร์ไซค์ หรือรถยนต์ ข้ามเรือข้ามฟากนะครับ

สิ่งนึงที่แปลกมาก ๆนั่นคือ ความรู้สึกตอนที่ข้ามไปครับ เหมือนเรากำลังเริ่มต้นนับหนึ่ง ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต และกำลังห่างประเทศไทยออกไปทุกที  แถมมีเส้นทางไขว์ เพื่อให้เราวิ่งชิดขวาด้วยครับ  ณ.เวลานั้น ก็ไม่รู้จริงๆครับ ว่าหนทางข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง และคิดครับว่ามันต้องเหนื่อยและทรหดแน่นอน ยังเหลือเวลาอีก 10 วัน กว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง  .. คิดแล้วมันตื่นเต้น กังวล แต่ก็สู้ อยู่ในใจครับ

ขี่ชิดขวา ๆ .. แรกๆ มึนครับ 



เราเริ่มต้นขี่ในประเทศลาวก่อนครับ เพื่อไปแวะพักจุดทานข้าวกลางวันครับ .. การเดินทางแต่ละวันจะเป็นแบบนี้ตลอด 10 วันครับ คือ ตื่นตีห้า ทานข้าวเช้าหกโมง และขี่เจ็ดโมง  ไปยัน ทานข้าวกลางวัน  และขี่ต่อไปถึงเวลาประมาณ5 โมงเย็นจะถึงปลายทางครับ

เส้นทางในลาว ถนนดีนะครับ แต่โค้งเยอะมาก เนื่องจากเมืองหลวงน้ำทาเป็นเมืองในหุบเขานะครับ  บรรยากาศสองข้างทาง ก็เหมือนตามต่างจังหวัดบ้านเราครับ   มีชุมชน มีลูกเด็กเล็กแดง วิ่งเล่น โบกมือบ้ายบาย ต้อนรับตลอดทางครับ .. แต่โค้งที่นี่ บางโค้งไม่ทำรับกับองศาการเลี้ยวนะครับ  วันที่คณะเราผ่าน มีรถบรรทุก คว่ำนอนข้างทางอยู่ 3 จุดครับ ทำให้เราต้องระวังกันมากขึ้นครับ

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

พวกเราเริ่มคุ้นกับการขี่ในลาว วิ่งขวามากขึ้นครับ .. การขับขี่ของทริปนี้นั้น แสนสะดวกครับ เนื่องจากเรามีรถกระบะนำขบวนตลอดทาง และมีรถเก๋งของไกด์ท้องถิ่นปิดท้ายขบวนตลอด .. ทำให้หากมีใครหลุดขบวน ก็จะมีรถหลังคอยปิดท้าย และ วอ ไปบอกคันหน้าได้ จึงไม่หลงกันนะครับ

ร้านที่เราแวะทานอาหารในลาวครับ



หน้าตายังคุ้นเคย เหมือนพึ่งกินเมื่อวาน



เมื่อทานเสร็จ เราก็ตลุยต่อ อีก 150 กิโล เพื่อไปยังด่านชายแดน ลาว-จีนครับ เพราะวันนี้ เป้าหมายของเรา คือ เมืองสิบสองปันนา ที่จีนครับ แถมพอเข้าจีนไป ต้องไปทำใบขับขี่อีก เลยต้องทำเวลากันนิดนึง

ด่านพรมแดนลาว-จีน คับ



เอกสารที่นี่ฝั่งลาว ไม่ยุ่งยากอะไรมากครับ รอแปปเดียว ก็ได้ขี่ข้ามไปแล้ว  เราจะเริ่มตลุยเมืองจีนกันแล้วครับ..

นี่คือ ด่านตรวจคนเข้าเมืองและรถ ของทางการจีนครับ  อ่านไม่ออกซักคำ


พี่ตุ๊ จัดไป 1 ภาพ 


เอกสารขอออกนอกประเทศลาว เข้าจีนครับ



ตรงนี้ ต้องเสียเวลา กรอกข้อมูล และยืนรอ เพื่อตรวจพาสปอร์ทครับ คณะเราใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าแหนะๆ วันนี้วันอาทิตย์ เจ้าหน้าที่มาทำงานน้อยคับ

พี่โจน้องทราย นั่งกรอกข้อมูล (พี่โจตัวหนักมาก)


น้องหลอ กับพี่ประวีร์นั่งชิล ๆ


พี่มุ้ย กับไกด์ชาวจีนของเรา น้องตาล(ชุดเหลืองครับ)


จอดรถรอหน้าด่านเลย


ประตูทางเข้าตึกที่นี่ ?? เค้ามีฮวงจุ้ย อะไรรึเปล่านะครับ เสา ก็มีสีเขียวต้นเดียวด้วยแหนะ



สิ่งนึงที่อยากบรรยายครับ .. ที่นี่ เป็นสถานที่ราชการ ตอนแรก ข้างนอกร้อนมากครับ พอเดินเข้ามาแล้วเย็นสบาย โอ่โถงสุดๆครับ .. แต่.. อนิจจา เราถึงจีนละครับ เพราะพอผมเดินไปเข้าห้องน้ำ .. ห้องน้ำที่นี่ สกปรกมากครับ ส้วมนี่ ไม่ต้องเปิดประตูไปส่องเชียว รับไม่ได้จริงๆคับ  ไม่ราดน้ำกันเล้ยยยย



ชาวคณะรอเจ้าหน้าที่เรียกตรวจเอกสาร



ของผมตรวจเสร็จเร็วครับ เลยออกมาก่อน มาถ่ายรถพี่ๆกลุ่มสว.ซักหน่อย

เทเรเน่


Gs


เมื่อเรียบร้อยแล้ว .. ภาพนี้ คือภาพแรก บนแผ่นดินจีน อย่างเป็นทางการครับ เรามากันแล้ว


ลืมบอกไป .. แต่ละคันจะได้รับสติ๊กเกอร์ระบุหมายเลข ติดที่รถด้วยนะครับ เพื่อเวลาขี่จะได้รู้ลำดับ และดูแลกันและกันเผื่อใครหายครับ (แต่ตอนขี่จริง ก็แซงไปมาได้ ตามสถานะการณ์ และความเร็วของแต่ละคนครับ ไม่ซีเรียส ๆ )



795 เตรียมตะลุยแชงกรีล่า



นี่ คือ ปั๊ม น้ำมัน ปั๊มแรก บนแผ่นดินจีนครับ .. ที่นี่ มีน้ำมัน 2 ชนิดให้เลือก คือ เลนซิน 93 และ97 เป็นบุญละนกหวีดเอ้ย ..
ราคา อยู่ที่ประมาณ ลิตรละ 8 หยวน หรือ 40 บาท นะครับ ก็พอๆกับ โซฮอล95 ของไทยครับ  แต่เรื่องระยะทางวิ่งที่ได้นั้น ไกลกว่ามากครับ   ของผม โซฮอล95 วิ่งได้ 250 กิโลเมตร .. แต่พอเติม 93 ของจีน  วิ่งได้ 350 กิโลเมตร ยังเหลือๆ ไม่ขึ้นไฟเตือนครับ



4 Desmo ชาวไทย ไปแชงกรีล่า



 

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

เมื่อเติมน้ำมันเรียบร้อยแล้ว.. ภาระกิจแรกที่เราต้องทำคือ ขี่ไปทำใบขับขี่และขออนุญาติใช้รถในประเทศจีนกันนะครับ  เรามากันที่ขนส่งบ้านเค้าครับ



เนื่องจากเราเอารถมอเตอร์ไซค์มา จึงไม่ต้องทดสอบระบบเบรกของรถครับ แค่จะมีเจ้าหน้าที่มาตรวจเลขเครื่องเลขคอ ของทุกๆคันครับผม
ในภาพล่างนี้ ชาวไทยที่นำรถยนต์ รถกระบะมา จะต้องมาทดสอบระบบเบรก เอี๊ยดๆๆๆๆ กันที่นี่ครับ เบรกกันหน้าทิ่มเลย


ส่วนพวกเรา เข้าไปนั่งฟังอบรม และรับใบขับขี่ครับ ตอนแรก ก็งงว่าจะฟังเข้าใจได้อย่างไรที่แท้ ไกด์สาวเรานี่แหละครับเป็นคนแปลให้


เนื้อหาใจความหลัก ๆ คือ เค้ากล่าวยินดีต้อนรับ และให้เราปฎิบัติตามกฎหมายประเทศเค้าครับ โดยมีคู่มือเล่มเล็ก ๆ แจกให้อ่าน เป็นภาษาอังกฤษด้วยครับ เมื่ออบรมเสร็จก็แจกใบขับขี่จีน กับหมายเลขทะเบียนจีนกันละครับ (เสร็จซะที)


ใบขับขี่ กับเลขทะเบียน เก็บเป็นที่ระลึกคร้าบ

[WEBMASTER(กอล์ฟฟี่)]

หลังจากที่ทำใบขับขี่เสร็จ เวลาก็ล่วงเลยไปมากแล้วครับ ยังมีระยะทางอีกสองร้อยโลกว่าจะถึง สิบสองปันนา .. กลุ่มเราต้องเร่งทำเวลาครับ เส้นทางที่ขี่ไป จุดนี้ โค้งไม่เยอะครับ แต่ที่อันตรายมากจริงๆ คือ อุโมงค์ครับ ..



เราขี่ผ่านอุโมงค์ ผมนับได้ไม่น่าจะต่ำกว่า 15 อุโมงค์ได้ครับ มีทั้งที่สั้น ๆ และยาวๆครับ   สิ่งที่อันตรายจริงๆ คือ เวลาที่เราขี่กลางแดดสว่างจ้า ร้อน ๆ จัดๆ  .. ม่านตาเราจะหรี่แคบเล็ก ๆ เพื่อรับแสงให้น้อยลง  แต่พอเข้าอุโมงค์ปั๊บ ในอุโมงค์มีแสงน้อยครับ   เรียกง่ายๆ ว่า ตาเรา จะดับไปเลยครับ แปปนึง เพราะรูม่านตาขยายออกรับแสงไม่ทันครับ    และหลายๆอุโมงค์ในจีน  ไม่มีไฟข้างในครับ  แถมบางอุโมงค์ พอเข้าปั๊บ เจอทางโค้งทันทีเลยอีกตะหาก ถ้าไม่มองดี ๆ ไม่เตรียมพร้อม  มีสิทธิ์วิ่งเข้าไปในเลนสวนและเกิดอุบัติเหตุได้ง่ายๆเลยครบั  .. มีอยู่อุโมงค์นึง  มีหลุมข้างในอีก รถหลายคันตกกระแทก อันตรายมากครับ ดีว่าไม่มีใครล้ม  ..  จึงมีกฎที่สำคัญว่า ถ้าอยู่ในอุโมงค์  ห้าม !! แซงกัน โดยเด็ดขาดเลยครับ

เราขี่ต่อไป  .. และแล้วฝนก็เริ่มตกพรำๆอีกแล้วครับ   พอขี่ไปซักพัก เจอรถจอดติดนิ่งเลยครับ  ผมก็ตกใจนึกว่ามีอุบัติเหตุหรือไม่  แต่ไม่ใช่ครับ ทางมันทรุด ทางการจีนทำทางเบี่ยงแล้ว แต่ต้องค่อยๆไปทีละฝั่งครับ 



ซักพักก็ถึงฝั่งเราไปครับ  แต่..โอ้โห  ทางที่เค้าทำเบี่ยงไว้ให้ เป็นทางดินกับหินครับ  แล้วทีีนี้ ฝนมันตกเสียด้วยสิครับ ลื่นครับ ลื่นมาก  แถมทางไม่ได้ราบเรียบนะครับ เป็นเนิน กระโดดไปมา   ช่วงเวลานั้น เสียวล้มมากครับ รถจีนก็ตามหลังมาติดๆเยอะมากครับเพราะพึ่งปล่อยให้ฝั่งเราวิ่ง  ก็ได้แต่ภาวนาให้ขี่ผ่านไปด้วยดีครับ  สุดท้ายก็รอดมาได้

เราถึงเมือง สิบสองปันนากันค่ำๆครับ มืดแล้วแถมฝนตกด้วย วันนี้เลยไม่ได้เดินดูเมืองครับ แค่ทานข้าว แล้วไปจอดพักผ่อนที่โรงแรมเลย ลุยฝนมา 2 วันติด  ไข้จะถามหาเอาครับนี่

[hittramee]

คณะนี้แน่ๆเลยครับ  ผมนั่งรถไปกับพ่อขึ้นเหนือไปวิ่งไปทาง อ.จูน ขากลับนะครับมีประมาณ 5-6คันวันที่14เปล่าครับที่พวกพี่ๆกลับ ประมาณ 3-4โมงใช่ป่ะครับ

มีประมาณ รถฮาเล่ ปิดหัวท้ายอะครับ แล้วก็มีerคันนึง ป่ะครับ มีducati คันที่กอฟคันนึง ถ้าจำไม่ผิดนะครับ